นิตยสาร ลายสาระ - page 41

40 –– LIE Issue
เด็กสาวก็ไม่อาจทัดทานอะไร
ในสวน แสงอาทิ ตย์อัสดงลับลาคงเหลือไว้ เพียงแสงน้อย
นิดให้พบเห็น เด็กหญิงนั่ งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ภาพสวนที่สวยงาม
ดอกทิวลิปขาวบานสะพรั่งในความฝัน ในโลกแห่งความจริง
มีเพียงแต่ กอดอกไม้แห้งที่ ยืนต้นตายอยู่ก็เพียงเท่านั้น ในตอนนี้
เธอได้รู้ความจริงแล้วว่า โลกแห่งความเป็นจริงนี้มันไม่สวยงาม
เหมือนดังที่เธอเคยฝัน สวนหรือโลกที่มีแต่ความงดงามคงอยู่ได้
เพี ยงในนิยาย หรือไม่ก็ในภาพหนึ่งของความฝันเท่านั้น เธอคง
ได้แต่นั่งมองกอดอกไม้แห้งเหล่านั้น จนแสงอาทิตย์ลับลาไป...
หลังจากมื้ อค�่ำล่วงไป ทุกคนต่างแยกย้ายกันไปห้ องนอน
ของตน เด็ กสาวได้เห็นห้องนอนของตนเป็นครั้งแรก เธอมองไป
ที่ หัวเตี ยงยังกรอบรู ปใบนั้น ในรูปผู้ หญิงถื อดอกทิวลิปขาว
ช่อใหญ่ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของหญิงสาวสาดสะท้อนความสุข
ในจิตใจออกมา เธออยากจะมี โอกาสมองเห็นโลกที่ ท�ำให้แม่
ของเธอยิ้มอย่างมีความสุขแบบนี้ได้บ้าง ไฟทุ กดวงในบ้านดั บลง
ความมืดมิดครอบคลุมทุกพื้นที่ในบ้ าน ภายใต้ความมืดมิดนั้น
จิ ตใจของหญิงสาวสงบลงอีกครา หญิ งสาวทบทวนสิ่งที่เธอเห็น
มาในวั นนี้ ทั้งความโหดร้ ายของโลกและผู้คน ความสวยงาม
ที่ ไม่มีจริง เธอถามตัวเองว่าทุ กสิ่งที่ เธอพบเจอนั้นคือสิ่งที่ เธอ
เฝ้ ารอจะเห็นมันใช่หรื อเปล่า มันต่างจากจินตนาการที่เธอเคย
นึกถึ งโดยสิ้นเชิง เธอไม่เคยคิดถึงความมื ดมิดเท่าวันนี้มาก่อน
โลกและแสงสว่างน� ำพาความจริงให้ เธอได้พบเจอ และตอนนี้
เธอได้รู้แล้ วว่าเธอต้องการอะไร เธอตัดสินใจหลับตาและจมดิ่ง
สู่ห้วงภวังค์ อันมืดมิดที่เธอคุ้นเคย...
โลกที่สวยงาม
“ตาไปปลุ กลูกพลอยลงมากินข้าวเช้าได้ แล้ว” ชายหนุ่ ม
ตะโกนบอกสาวใช้ ยังไม่ทั นที่สาวใช้จะขยับตัว ทั้งสองได้ ยิน
เสียง ต๊ อก...ต๊อก...ต๊อก เสียงเคาะไม้ เท้าของเด็กสาวดังมา
ชายหนุ่มหันไปมองเห็นลูกของตัวเองเดินใช้ไม้เท้าลงมาก็ตกใจ
“ลูกพลอยตาของลูกเป็ นอะไรไป ลูกมองไม่เห็ นอีกแล้ว
งั้ นเหรอ” ชายผู้เป็ นพ่อลุกลี้ลุกลนท�ำอะไรไม่ถูกเพราะตาของ
ลูกตนที่น่าจะหายดีแล้ว กลับเป็นเหมือนมองไม่เห็นอีกครั้ง
“พลอยไม่อยากมองเห็ นอีกแล้วล่ะค่ะ แสงสว่างนั้ นน�ำพา
ความจริงมาให้พลอยพบเห็ นโลกแห่งความเป็นจริงมั นโหดร้าย
เกินที่พลอยจะทนมองเห็ นได้ ขอให้พลอยได้อยู่ในความมืดมิด
แบบนี้เถิ ดนะคะคุณพ่อ” ผู้เป็ นพ่อได้แต่มึนงงกับค� ำตอบของ
ลูกสาว กับการที่ แสงสว่ างไม่ได้ น� ำพามาด้วยความสุ ขแก่
ลูกตน…
“ฮัลโหลครับคุณหมอ ผมมีเรื่องจะปรึกษาครับ ลูกของผม
แกไม่ยอมลืมตาครับ แกบอกว่าไม่ อยากเห็นแสงสว่างที่สะท้อน
โลกแห่งความเป็นจริงของโลกใบนี้ เธออยากจะจมอยู่กับความ
มืดมิดที่ท�ำเธอสบายใจ ผมควรจะท� ำอย่างไรดีครับคุ ณหมอ”
ชายหนุ่มเอ่ ยถามคุณหมอด้วยน�้ำเสี ยงสิ้นหวังผ่านโทรศั พท์
“ใจเย็นๆ ครับ มันก็มี หลายเคสนะครับที่พอคนไข้ ได้รั บ
การรักษาแล้ว เลื อกที่จะไม่ มองเห็นเอง เป็นเพราะว่ าจิตใจ
ของเขาได้รับความกระทบกระเทือน และไม่พร้อมที่จะรั บรู้ความ
เป็นจริงของโลกใบนี้”
“แล้วผมควรจะท� ำยังไงดีครั บ” ชายหนุ่ มเอ่ยถามด้วย
ความหวังพร้อมกับมองไปยังเด็กสาวที่อยู่ในสวน
“จิตใจของมนุษย์ ก็เหมื อนร่างกายล่ะครับ ควรที่จะได้รั บ
วิตามินและเชื้อโรคในปริมาณที่พอดี ถ้าได้รับเชื้ อโรคมาก
เกินไปก็จะป่วย หรือถ้าได้ รับปริมาณน้อยไปก็จะไม่มีภูมิคุ้มกัน
ถ้าไม่ มี ภูมิ คุ้ มกั นแล้วล่ะก็ ได้ รับวิตามิ นไปแค่ ไหนก็ไม่ มี
ประโยชน์หรอกครับ ค่ อยให้เธอได้รั บรู้ความเป็นจริงที่เลวร้าย
ของโลกใบนี้จะดีที่สุดครับ”
“ขอบคุณนะครั บคุณหมอ” ชายหนุ ่มวางสายและมอง
ไปยังลูกสาวที่อยู่ในสวน
เด็กสาวนั่งอยู่บนม้ าหินสีขาวกลางสวนและเหม่อมองสวน
ด้วยนั ยน์ตามืดมิดของตน
“สวยงามจริงๆ โลกใบนี้” หญิงสาวเอ่ยออกมาเบาๆ...