นิตยสาร ลายสาระ - page 39

38 –– LIE Issue
ระหว่ างทาง
วันถัดมาเป็นวันที่ เด็กสาวต้ องเดินทางไปพักโรงพยาบาล
เพื่อเริ่ มต้นการรั กษาดวงตา ผู้เป็นพ่อและลูกสาวเตรียมตั ว
ออกเดิ นทางแต่เช้า ปัง! เสี ยงปิดประตูจากฝั่งที่นั่งคนขับดังขึ้น
พ่อของเด็กสาวเข้าไปอยู่ภายในรถเรี ยบร้อยแล้ว แต่เป็ นเด็ก
สาวที่ไม่ยอมก้ าวขึ้นรถ เธอยังคงยื นนิ่งอยู่หน้าประตูที่ เปิดอ้า
อยู่อย่ างนั้น
“ลู กพลอยเป็นอะไรไปท�ำไมไม่ขึ้นรถ?” ชายหนุ่ มเอ่ยถาม
“หนูกลัวค่ะคุณพ่อ” เด็กสาวเอ่ ยเสียงสั่นและยื นนิ่งกุมมือ
ทั้งสองของตนไว้แน่น
“ไม่ ต้องกลั วนะจ๊ ะลูก ตาของลู กต้องหายเป็ น
ปกติ อย่างแน่นอน” ผู้ เป็นพ่อเอ่ ยให้ก�ำลังใจ
ลูกสาวของตน เมื่อเด็กสาวได้ฟังค�ำปลอบ
ประโลมก็ ใจชื้นขึ้น เธอคลายความ
หว าดกลั วยอมขึ้ นร ถแต ่ โ ดยดี
รถยนต์ เคลื่อนตัวออกจากบ้าน…
“คุ ณพ่ อคะ มั นจะไม่ เจ็ บ
ใช่ ไหมคะ?” เธอยังคงเอ่ยถาม
ด้วยเสียงสั่นๆ เนื่องจากความกลัว
“ไม่หรอกจ้ะ อีกไม่นานลูกก็จะ
มองเห็นแล้ว เชื่อพ่อเถอะ ดอกทิ วลิป
ขาวในสวนของลู กไงล่ะจ๊ะ ลูกจะได้เห็น
มันแน่นอน”ผู ้ เป็นพ่อยกเรื่องดอกทิวลิ ปขาวขึ้น
มาอ้ างอีกครั้ง เพราะรู้ว่าเรื่องนี้จะท� ำให้เธอมีก�ำลังใจ
เอี๊ยด! เสี ยงล้อรถบดกับพื้นถนน รถคั นหน้าหยุดรถลง
แบบฉับพลั น ชายหนุ่มจึ งต้องเหยียบเบรกกะทันหัน
“เกิ ดอะไรขึ้นคะคุ ณพ่อ? หยุ ดรถท�ำไมกั น แล้วเสียงนั้ น
มันอะไรกั นคะ ดังจนหนูฟั งไม่รู ้เรื่องเลย” เด็กสาวถามขึ้นด้วย
ความตื่นตระหนก
ชายหนุ่ มเงยหน้าที่ซบลงกั บพวงมาลัยขึ้นมา เบื้องหน้า
เป็นกลุ่มคนจ�ำนวนมากที่มาชุมนุมประท้วงอยู่บนถนน เสียงบีบ
แตรไล่ กลุ่มผู้ชุมนุมจากรถยนต์รอบๆ ดังระงมขึ้ น แต่ไม่เป็นผล
กลุ ่มผู้ชุมนุ มต่างไม่ยอมขยั บเขยื้อนไปไหน เขาหวังจะได้สิ่งที่
พวกเขาต้องการเสี ยก่อน ชายหนุ ่มไม่ แปลกใจเลยที่กลุ ่มคน
พวกนี้ จะออกมาเดินขบวนประท้วง เพราะความเป็ นอยู่ที่ยาก
ล�ำบากแร้นแค้ นของประชาชน ผลกระทบจากภัยธรรมชาติ
ลุกลามไปจนถึ งความตกต�่ำของเศรษฐกิจ ผู้คนต่างพยายาม
หาใครซักคนเพื่อรับผิ ดชอบโดยไม่ ส�ำนึ กว่ าสิ่งที่เกิ ดขึ้นใน
ปัจจุบันนั้นล้วนมาจากน�้ำมือของมนุษย์ทุกคนไม่ว่าจะมากน้อย
เท่าใด เขาเข้าใจถึงความเป็นอยู่ที่ยากล�ำบากของผู้คน ที่ท�ำให้
พวกเขาต้องออกมาเดิ นขบวนอย่างนี้ แต่ว่าท�ำไมต้องเป็นวันนี้
วันที่เขาจะต้องพาลูกของตนไปเข้ารับการรั กษา…
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะลู ก ข้างหน้ามี งานฉลองกันน่ะ
เขาเลยมีการเดินขบวน เสียงที่ลูกได้ ยินก็คือเสียงเป่าแตรเฉลิม
ฉลองกับเสียงโห่ร้องของผู้คนที่เฉลิ มฉลองอยู่บนถนนน่ะจ้ะ”
“จริงหรื อคะคุ ณพ่อ น่ าสนุกจั งเลยต้ องมีผู้คน
มากมายแน่เลยใช่ไหมคะ หนูเองก็อยากมา
ร่วมงานฉลองด้วยจั ง ไว้หนู หายแล้ ว
คุณพ่อพาหนูมานะคะ” ชายผู้ เป็นพ่อ
ปั้ นสีหน้าไม่ถูกกับสิ่ งที่ตนอธิบาย
ให้ลู กเข้ าใจ กับภาพเบื้องหน้ า
ที่สวนทางกันคนละทิศ
“ได้สิจ๊ะขอแค่ ลูกหายก็พอ...”
รถยนต์เริ่ มเคลื่อนตั วอีกครั้ง
ผู้ชุ มนุมบางส่วนยอมเปิดทางให้รถ
ผ่านไป รถของชายหนุ่มและเด็กหญิง
ก็สามารถเคลื่อนตัวไปข้างหน้าได้อีกครั้ง
ใช้เวลาพักใหญ่กว่าที่รถของทั้งสองจะเคลื่อน
ตัวพ้ นจากตรงนั้น รถของทั้งสองแล่นจากไป เหลือทิ้ง
ไว้เพี ยงสรรพเสียงอันวุ่นวายไว้เบื้องหลัง
โรงพยาบาล
“ฝากด้วยนะครับหมอ” ชายหนุ่มพูดกั บหมอเจ้าของคนไข้
“ไม่ต้องเป็นห่วงครั บ เธอจะต้องหายแน่นอน” ผู้เป็นหมอ
กล่าวย�้ำให้ ความมั่นใจก่ อนเดินเข้ าห้องผ่าตัดไป แสงจาก
หลอดไฟสว่างขึ้ น ‘ก�ำลั งผ่าตั ด’ ชายหนุ่ มจ้ องมองแสงไฟ
ด้วยความหวัง...
หนึ่งอาทิตย์ ผ่านไป...
“หมอจะเอาผ้าพันแผลออก ค่อยๆ ลืมตาช้าๆ นะครั บ”
หมอให้ค�ำแนะน� ำก่อนจะค่ อยๆ แกะผ้าพันแผลบนใบหน้า