นิตยสาร ลายสาระ - page 44

LAST Issue –– 43
านจะกลืนกินอีกฝ่ายลงไปได้ ทั้งตัว ทั้งที่ จริงๆ แล้ ว
ินี้อย่าได้พบเจอกันอีกเลยจะเป็นบุญอย่างยิ่ง
เมื่อไหร่เป็นอันบอกลากันเสียที
เฮ่ ย มั วแต่ฟุ ้ งซ่านอยู ่อย่ างนี้ แล้ ว
เมื่อไหร่มันจะเสร็จล่ะวะเนี่ย เอาล่ะตั้งสติ
หน่อย กอบโกยความคิดที่กระจัดกระจาย
อย่ างกับตั วต่อที่ถูกโยนจนแตกฉานซ่าน
เซ็ นมารวมกันไว้ จะเริ่ มต้นตรงไหนดี
อืม มั นออกจะแปลกอยู ่นาที่ จู ่ๆ ก็ มา
แนะน�ำให้คนไปทะเลในหน้ามรสุมแบบนี้
แล้ วคนสติ ดี ที่ ไหนมั นจะไปกั นล่ ะวะ
แล้วไอ้ ‘ฉันกับเขา’ มันจะไปทะเลหาหอก
อะไรของมัน มีเหตุผลอะไรที่จะให้พวกมัน
ไปทะเลได้ บ้าง อ้อ พอดีเลย วันก่อนนี่วัน
แม่นี่ หว่า งั้นก็ให้ฝ่ายชายพาฝ่ ายหญิง
ไปเยี่ยมแม่ที่ระยองเสี ยเลยสิ เอ้อ เหตุผล
ยอดเยี่ ยม!
ทีนี้ก็มีเหตุผลที่จะไปทะเลแล้ว เมื่อมี
หาดแห่ งใหม่ แม่ ของเขาก็คงอยากให้
ลู กชายและลูกสะใภ้ได้ ไปดูสั กหน่ อย
เอาล่ะ ไอ้ สองตัวนี้มุ่งหน้ าไปทะเลล่ะโว้ ย
แต่จะบรรยายทะเลต่อไปยั งไงดี ทะเลที่นี่
มั นห่วยบรมไม่ได้ มีความสวยอะไรเลย
สักกะนิด หาดมันก็ไม่ ต่างจากหาดอื่นๆ
แถมยั งสกปรกยิ่งกว่าเสียอีก ขวดเหล้ า
ขวดเบียร์กองระเกะระกะไปหมด นี่แหละ
สภาพที่ แท้จริ งของมั นล่ะ ที่ นี่มั นเป็น
แหล่ งมั่ วสุ มของพวกกเฬวรากมาตั้ ง
นานนมกาเลแล้ว ก่อนหน้านี้มีพวกวัยรุ่น
ชอบมากินเหล้ าเมายาแล้วก็อึ๊บกันยังไง
ตอนนี้ ก็ไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมเลยสักนิด
หน� ำซ�้ำตอนนี้ผมไม่ รู้ว่าจะท�ำอย่ างไรกับ
ภาพประกอบดี ไอ้วันที่ไป ฟ้ามันก็ทึมเทา
เกิ นกว่าที่จะเก็บภาพงามๆ มาได้ ฝนมั น
จะตกมิตกแหล่ สุ ดท้ายเลยไม่ได้ภาพ
ส�ำหรั บใช้งานกลับมาเลยสักภาพ นี่กูไป
ท� ำอะไรที่นั่นกันล่ะวะ ท� ำไมกูต้องไปยื น
ให้ลมหนาวมันบาดเนื้อเถือหนั งช�ำแรก
ถึงกระดูกอย่างนั้นด้วยล่ะ... โอย แต่ช่าง
มันเถอะ เอาอย่างนี้ก็แล้วกัน ครั้งก่อนที่ ไป
สัตหีบยั งมีภาพที่ ไม่ได้ใช้ เหลืออยู่ บ้าง
อืม รูปนี้ สวยดี อาทิตย์อัสดงทอแสงผ่ าน
เมฆสีเงิ นงาม สวยจัง ฝี มือการถ่ายภาพ
ของเรานี่ดีเยี่ ยมเหลือเกิน เอาล่ะ ที นี้ฉัน
กับเขาก็ยืนกุมมือกันมองดูตะวันลับฟ้า
แล้วท�ำไมกู ต้องมายืนกุมมื อกั บมัน
ด้วยวะ กู เกลียดมันจะตาย เกลี ยดโว้ย!
...
ไม่ได้สิ ผมจะเอาอคติส่วนตัวมาปนกั บ
งานไม่ได้ เดี๋ ยวงานมันจะพานผิดเพี้ยน
ไปเสียหมด ถ้าความคิ ดกระจัดกระจาย
เมื่อไหร่ งานเขี ยนชิ้นนี้ ก็คงเต็มไปด้วย
องค์ประกอบที่ ผิดทิ ศผิดทาง ทีนี้ เสร็จ
เรื่องที่ชายหาดแล้ ว ต่อไปก็ มุ่ งหน้าไป
ชุมชนโบราณกันเถอะ แต่จะเขียนอะไรดี
ล่ะหว่า ที่นี่ไม่มีจุดเด่ นอะไรให้เอามาแต่ง
เติมเสริ มต่อได้เลย มันก็อีหรอบเดียวกับ
ชุมชนโบราณอื่นๆ นั่นแหละ ไอ้พวกร้ าน
รวงที่ตกแต่ งให้ดู เก่ าคร�่ำคร่ าพวกนี้
มันก็ลอกกันมาทั้งนั้ น ไม่ว่ าจะเชียงคาน
เพลินวานหรืออัมพวา ที่ไหนๆ มันก็เหมือน
กันหมด แถมตอนที่ผมไปถึงชุมชนแห่งนี้
ฝนมันก็เทลงมาอย่างกั บฟ้ารั่วเชี ยวแน่ะ
คนทั้งตลาดพากันสับสนอลหม่าน ผู้เฒ่า
ผู้แก่ วิ่งกันให้จ้าละหวั่น ผมเข้าไปหลบฝน
ใต้เพิงไม้เล็ กๆ แห่งหนึ่ ง แต่ไม่ กี่นาที
ให้หลังก็ มีเด็กวั ยรุ่นกลุ ่มใหญ่วิ่ งเข้ามา
และเบียดให้ผมออกไปพ้ นเขตที่หลังคา
จะคุ้มกะลาหัวอยู่ได้ ผมพยายามจะเบียด
กลับเข้ามา
“ขอผมหลบฝนด้วยคนสิครับ”ผมบอก
วัยรุ่นพวกนั้นดีๆ แต่กลั บถูกคนที่เหมือน
จะเป็นหัวโจกแยกเขี้ยวใส่
“มึงเป็นใครกั น นี่มั นถิ่นพวกกู โว้ย
อยากหลบฝนก็เอามาร้ อยหนึ่ง”
“ขอประทานโทษครับท่าน”
ด้วยเหตุนี้ ผมจึงเดินออกมาจากเพิงไม้
แต่โดยดี เดิ นตากฝนท่อมๆ ออกมาจาก
ชุ มชนที่ แสนจะวุ่ นวายและแล้ งน�้ำใจ
เมื่อผมกลับมาถึ งบ้ านแล้วนอนนึกถึง
ประสบการณ์ในวันนั้น ผมก็อดตั้งค�ำถาม
ขึ้นมาอี กไม่ได้ ว่า ไฉนกันเล่ าผมถึงต้อง
ทนทรมานทรกรรมสังขารเพื่ อท�ำงานที่
ทรมานทรกรรมจิตใจเช่นนี้ ด้วย สถานที่
แห่งนั้นมันเน่ าเฟะไม่มีชิ้นดีแล้ว ไม่มีสิ่งใด
จะเยียวยามันได้อีก แล้วการที่ผมต้องมา