นิตยสาร ลายสาระ - page 38

LAST Issue –– 37
ผืนป่าใหญ่เขียวชอุ่มทอดตัวยาวไกลสุดลูกหูลูกตา ดวงอาทิตย์
สาดแสงสะท้อนผิวน�้ำใส มวลหมู่ปลาน้อยใหญ่แหวกว่ายเวียน
มา ทุ่งดอกไม้หลากสีกระจายตัวขึ้ นตลอดล�ำธารใส หมู่ผีเสื้อ
กระพือปีกบินดอมดมดอกไม้ น� ำพาเกสรจากดอกหนึ่งไปสู่...
อีกดอกหนึ่ง จากอีกดอกหนึ่งไปสู ่...อีกดอกหนึ่ง ภาพเหล่านี้
คงจะเกิดขึ้นได้เพี ยงแค่ในนิยาย หรือไม่ก็เป็นเพียงภาพหนึ่ง
ในความฝั นเท่านั้น กับภู มิอากาศอันเลวร้ายในปัจจุบันที่บ่ อน
ท�ำลายการคงอยู ่ของธรรมชาติ ผลพวงจากการสร้างนวัตกรรม
ใหม่ ๆ ของมนุษย์ สิ่งต่ างๆ ถูกสร้างขึ้ นมาเพื่อตอบรับกับความ
เกี ยจคร้าน โดยไม่คิดค� ำนึงว่ าความสะดวกสบายที่ได้ มา
จะต้ องแลกกับการท�ำลายสิ่งใดไปมากเท่าไร ความแห้งแล้ ง
กระจายตั วอย่ างรวดเร็ ว สภาพอากาศวิปริ ตแปรปรวน
เกิ ดอุกทกภั ยแผ่นดิ นไหวขึ้นบ่ อยครั้ง ธรรมชาติยังคงถู ก
คุกคาม เสื่ อมโทรมลงไปทุกวั น...ทุกวั น…
ข่าวดี
กริ๊งๆ...กริ๊งๆ...แกร๊ก! “ฮัลโหลครับ”
“สวั สดี ครับคุณไชยยั นต์ใช่ ไหมครับ ผมหมอพรเทพ
นะครับ วันนี้ ผมจะโทรมาแจ้งข่าวดีกับคุ ณ ตอนนี้ถึงคิ วของ
ลูกคุณแล้ว ทางเราเพิ่งได้ รับอวัยวะจากผู้บริจาคมาเมื่ อเช้านี้
ครับ”
“จริ งๆ หรือครับคุณหมอ แล้วจะเริ่ มผ่าตัดเมื่อไหร่ครับ?”
ชายหนุ่มถามกลับด้วยความร้อนรน
“ใจเย็ นๆ ครับ อาทิตย์หน้าพามาตรวจร่ างกายกับหมอ
ก่อน ถ้าไม่มี ปัญหาอะไร อาทิตย์ถัดไปก็ผ่าตัดได้ทันที”
ปั ง! เสียงปิ ดประตูรถด้วยความรี บร้อน พร้อมกับร่ างของ
ชายหนุ่มเคลื่ อนผ่านประตูบ้านเข้าไป
“ยั ยตาๆ เห็นลูกพลอยไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยถามสาวใช้
ที่ก�ำลั งท�ำความสะอาดบ้านอยู่
“คุ ณหนูพลอยอยู่ ที่สวนหลั งบ้านค่ ะ คุณท่ านมีอะไร
หรื อเปล่าคะ?” ชายหนุ่ มไม่ ได้สนใจค� ำถามของสาวใช้
กลั บเดินตรงดิ่งไปยังทิศทางที่ได้รับค�ำตอบมาทั นที
ในสวนหลั งบ้ าน จะเรียกว่ าสวนได้ หรือเปล่ าก็ไม่ รู ้
เพราะที่ แห่งนี้มีเพียงต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ยืนต้นตายไปครึ่ งซีก
กับต้นหญ้ าแห้งสีเหลื องกระจายตัวอยู่เป็นหย่อมๆ ถัดไปจาก
ต้นไม้ใหญ่ มีสระน�้ำเก่าซึ่งในตอนนี้แห้งไม่มีน�้ำเหลืออยู ่สักหยด
บนขอบสระมี กอดอกไม้แห้งตายอยู ่บนนั้ น ตรงใจกลางสวน
มี ม้าหิ นสีขาวตั้งอยู่ บนม้าหินนั้ นมี เด็กสาวร่างบอบบางใน
ชุดเดรสสีขาวนั่งอยู่ การมีอยู่ของทั้งสองราวกับสิ่งแปลกปลอม
ที่ผิดแผกจากบรรยากาศเศร้าหมองของสวนแห่งนี้
พื้ นรองเท้ าตกกระทบใบไม้ แห้ ง ส่งเสี ยงแกรบๆ...
แกรบๆ...
“นั่นคุ ณพ่อใช่ไหมคะ” เด็กสาวเอ่ ยพลางหันหน้าไปยั ง
ทิศทางที่เสี ยงส่งมา
“ใช่ จ้ะลูกพลอยนี่พ่อเอง ลูกมานั่งท�ำอะไรในสวนจ๊ ะ”
ชายหนุ่มก้าวเท้ามาถึ งพลางหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ เด็กสาว
“พลอยก� ำลังนั่ งจินตนาการถึ งดอกทิ วลิ ปขาว ที่บาน
สะพรั่ งอยู่ในสวนของเราไงล่ะคะ คุณพ่อเป็ นคนเล่าเรื่องนี้
ให้พลอยฟังเอง ว่ามันสวยมากๆ เลย”
ชายหนุ่มเกือบลืมไปแล้วว่าเคยพู ดเรื่องแบบนี้กับเด็กสาว
ไป เป็นวันนั้นที่เขาเล่าถึงครั้ งที่เขาขอแม่ของเด็กหญิงแต่งงาน
เขาใช้ ดอกทิวลิ ปขาวเป็นสื่อกลางแทนค�ำพูดของตน เขายังจ�ำ
รอยยิ้มของเธอในวันนั้นได้ดี แม้ว่าวันนี้เธอจะไม่อยู่แล้ วก็ตาม
เด็กสาวได้ฟังเรื่องราวก็ รบเร้าอยากให้เขาปลูกทิวลิปขาวไว้
ในสวน ชายหนุ่มก็ได้แต่ สัญญาลมปากกั บเธอไป เพราะไม่
อยากท� ำลายความหวังของลูก แม้ว่าแท้ จริงแล้วด้วยสภาพ
อากาศที่ย�่ำแย่ในปัจจุบั น ดอกทิวลิปขาวไม่อาจจะเติบโตได้
ก็ตามที เขาไม่คิดว่าเด็กสาวจะเก็บเอาไปคิดเป็ นจริงเป็นจัง
ขนาดนี้ แต่ตอนนี้ไม่ ใช่เวลามานึกถึ งเรื่องเหล่านี้ เขามีสิ่งที่
ส�ำคัญกว่าจะมามอบให้ ลูกของตน
“ลู กพลอย พ่อมีข่าวดีมาบอก ลูกรู้ไหมลูกก� ำลังจะได้รั บ
การผ่ าตัดแล้ ว”
“จริงหรือคะคุ ณพ่อ หนู จะได้รั บการผ่าตัดแล้วเหรอคะ
คราวนี้ หนูก็จะได้เห็ นทิ วลิปขาวพวกนี้ด้ วยตาตัวเองแล้ วสิ
นะคะ” เด็กสาวเอ่ ยออกมาพร้อมกั บรอยยิ้มใสซื่อ พร้อมหันไป
ทางกอดอกไม้แห้งเหล่านั้น
ชายหนุ ่มไม่อาจกล่าวปฏิ เสธท� ำลายความฝันของเด็ก
สาวได้
“ใช่แล้วจ้ ะ อีกไม่นานลูกก็จะได้ เห็นโลกใบนี้ด้วยตาของ
ลูกเอง...”