นิตยสาร ลายสาระ - page 43

42 –– LIE Issue
มันเจ็บดีพิลึกที่ต้องเขียนเหมือนเราสองคนรักกั
ผมเกลียดชังนั งนั่นจับจิตจับใจและปรารถนาว่าชา
ผมรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน ร่ างกายอ่อนล้า
เพราะพิษไข้ การไปทะเลในช่ วงหน้าฝน
แบบนี้ช่างเป็นความคิดที่ ห่วยแตกสิ้นดี
หากไม่ใช่เพราะท่ านบรรณาธิการใหญ่
ยื่นค�ำขาดล่ะก็ ต่อให้เอาคอผมไปพาดกับ
เครื่องกิโยตี นผมก็ ยังไม่ ยอมไปที่ หาด
นั่นหรอก แล้วนี่อะไรอี กล่ะ ท� ำไมผมถึง
ต้องมานั่งหลั งขดหลังแข็ งเสกปั้ นเรื่อง
โป้ปดมดเท็จขึ้ นมาโดยที่รู ้ว่ ามั นไม่จริง
ด้วย หาดนรกนั่นช่างแสนทุเรศทุรัง ชุมชน
โบราณนั่นก็สถุลโสมม แล้วไฉนผมถึงต้อง
ทุ่มเทจิตวิญญาณทุกอณูเพื่อสร้างสรรค์
ถ้อยค� ำอันงามพิศชื่นชมพวกมันกันล่ะนี่
ร่างกายของผมอ่อนล้าถึงขีดสุดแล้ว เอาวะ
ปิดต้ นฉบับเสร็ จเมื่อไหร่ ผมจะลาออก
ลาออกมันเถอะว่ะ พอกันทีกับภาระหน้าที่
หลอกลวงโลกที่ท�ำให้ ผมรู้สึกสูญสิ้นเกียรติ
ประดามี เขี ยนงานชิ้นนี้เสร็จแล้วก็จบกัน
ยิ่งจบในคื นนี้ได้ก็ยิ่งดี เอาวะ ผมบั งคับ
ให้ตัวเองลุ กขึ้ นจากเตียง ถึงเวลาต้ อง
ท�ำงานแล้ว
ผมหยิบปากกาขึ้นมา นั่งนึกเรื่องราว
ทั้งหมดที่เกิ ดขึ้น จู ่ๆ วันนั้ นท่านบรรณา-
ธิการก็ โทรศัพท์มาแจ้งข่ าวให้ผมรู้ ว่าที่
ระยองมีชุ มชนโบราณเปิดใหม่ ท่านอยาก
ให้ผมเขียนแนะน� ำสถานที่ นั้นโดยด่วน
เพราะกระแสก�ำลังมา และถ้าผมรีบเขียน
แนะน�ำกันเสียแต่ในตอนนี้ทางนิตยสาร
ยังจะได้ค่าโฆษณาจากชุมชนโบราณแห่งนี้
อย่างงามอี กต่างหาก แต่ให้ ตายเหอะว่ะ
ใช้ส้นตีนอะไรคิด ถึงให้ ผมไปทะเลทั้งที่
สภาพอากาศย�่ำแย่ เสียปานนี้ แล้วผมจะ
ปฏิเสธไปได้อย่างไรกั นเล่ า ในเมื่องาน
หลอกลวงผู้ อ่ านที่ผมก� ำลั งท�ำอยู ่นี่ คือ
สิ่งเดี ยวที่ช่วยให้ผมพอมีเงิ นทองจับจ่าย
ใช้สอยมิให้ตนต้องอดโซท้ องกิ่ว ทันที ที่
วางสาย ผมสบถสาบานออกมาเสีย
ยกใหญ่ ผมไม่มีโอกาสจะปฏิ เสธได้เลย
ไม่มี ทางเลือกอื่ นใดนอกจากต้องท� ำมั น
เท่านั้น ค�ำท่าน บ.ก. คือประกาศิต ผมไม่
อาจขัดขืน
เมื่อประหวัดนึกถึงสภาพที่ไร้ทางเลือก
ของตน ผมก็แทบจะหลั่งน�้ำตาแห่ งความ
คับแค้นออกมา ที่ จริงผมคิดจะเป็ นแค่
ช่างภาพเท่านั้น เมียผมโน่นแน่ะที่ อยาก
จะเป็นนั กเขียน พอไอ้นิ ตยสารเส็งเคร็ง
หัวนี้มั นเปิดรั บคอลัมน์ ใหม่ เราสองคน
ก็ส่ งไอเดียของเรามาให้ เขาพิ จารณา
เราจะเขียนคอลั มน์แนะน�ำสถานที่ท่ อง
เที่ยวส�ำหรั บคู่รั ก เธอเขียน ผมถ่ายภาพ
จะใช้ชื่ อคอลัมน์ว่าอะไรดี นะ? ‘ฉันกับเขา’
อืม... ไม่เลว ฉันหมายถึงเธอ ส่วนเขาก็คือ
ฉัน ฟังดู เข้าท่า ชื่อนี้วิเศษทีเดียว! ฟังแล้ว
ได้อารมณ์เหมื อนเป็นคอลัมน์ แนะน� ำ
สถานที่ท่องเที่ยวโดยคู่รั กซึ่งไปเก็บเกี่ยว
ประสบการณ์ในสถานที่เหล่านั้นมาก่อน
แต่ทว่าทุกอย่ างก็เจ๊งบ๊ งไปหมด เจ๊งไม่เป็น
ท่าเชี ยวล่ะ เมี ยผมมันเลิกกั บผม มันหนี
ไปอยู่กับใครก็ไม่รู้ ห่ าเอ๊ย งานของเราได้
ตีพิ มพ์ไปแล้ว ผมจะเลิ กกลางคั นไม่ได้
เสียด้วย ภาวะทางการเงินของผมก� ำลัง
ย�่ำแย่ ผมเหลือเพียงสองทางเลือกเท่านั้น
จะยอมหิวโซจนตาย หรือยอมเจ็ บช�้ ำ
กล�้ำกลื นเขียนงานขึ้นมาเองโดยต้ อง
ลอกเลียนภาษาให้ เหมือนว่าเราคื อคน
คนเดียวกันกับนั งนั่น ความขัดแย้งด�ำรง
อยู่ ในใจผมหลายสั ปดาห์ ในที่ สุดผม
ก็เลือกที่จะเขียนต่ อไปเพื่ อเอาชีวิ ตรอด
คอลัมน์ ‘ฉั นกับเขา’ อย่ างนั้นเรอะ มีแค่กู
เขียนคนเดียวนี่แหละ แถมกูยังเป็นผู้ชาย
เสียด้วยนา ตลกดีไหมเล่า ใครอ่านก็คิดว่า
ผู้หญิงเขียน แต่ ที่จริ งคนเขียนกลับเป็ น
ชายทั้งแท่งไปเสียได้
มันเจ็บดีพิ ลึกที่ต้องเขียนเหมื อนเรา
สองคนรักกันปานจะกลืนกิ นอีกฝ่ายลง
ไปได้ทั้ งตัว ทั้งที่ จริงๆ แล้วผมเกลียดชั ง
นังนั่นจั บจิตจับใจและปรารถนาว่าชาตินี้
อย่าได้พบเจอกั นอีกเลยจะเป็นบุ ญอย่าง
ยิ่ง โอย... คิดๆ แล้วน�้ ำตาก็พานจะไหล
ท�ำไมพระผู้เป็ นเจ้าถึงไม่ให้ทางเลื อกแก่
ผมเลย ท�ำไมต้องให้ผมเจ็บปวดซ�้ ำแล้ว
ซ�้ำเล่ าอย่างไม่อาจหลีกหนี อย่างนี้ด้ วย
ไม่ไหวแล้ ว จะอดตายก็ ช่างแต่ ไม่เอา
แล้วโว้ยงานแบบนี้ คอลัมน์ ล่าสุดนี่เสร็จ