นิตยสาร ลายสาระ - page 34

LAST Issue –– 33
ไม่ นานมานี้ ข้ าพเจ้ าได้ รั บค�ำขอร้ อง
จากน้องชายคนหนึ่ งที่รู ้จั กกันในสังคม
ออนไลน์ เขาขอให้ ข้าพเจ้าเขียนเรื่ องสั้น
แก่ เขาเรื่องหนึ่ งเพื่ อลงนิตยสารอะไร
สั กอย่างในโครงการนั กเขียนที่ เขาเข้า
ร่วมอยู ่ หลั งจากใคร่ครวญอยู ่พั กหนึ่ ง
ข้ าพเจ้าจึ งตอบตกลงแก่เขา เพราะท่าที
นอบน้ อมประสานถ้ อยค�ำหวานระรื่ น
ของเขา ท� ำให้ ข้าพเจ้าอดอ่อนใจไม่ ได้
ข้ าพเจ้าชอบค�ำยกยอ ข้าพเจ้ารู้ดี และนั่น
ไม่ ใช่ครั้งแรก ข้าพเจ้ารู ้สึกอยากกระทืบ
คน วางใจเถิด ข้าพเจ้าไม่ใช่คนมีรสนิยม
ชื่ นชอบกระทืบใครพร�่ำเพรื่อ ข้าพเจ้าจะมี
อารมณ์ฉุนเฉียวอยากท�ำร้ายร่ างกายคน
ก็ต่อเมื่อรู ้ว่างานที่ถูกวานขอให้เขียนนั้น
ไม่ได้สตางค์สักสลึงเดียว ท่านเข้าใจหรือไม่
ข้าพเจ้ าไม่ใช่อัครเทวดาสถิตมหาวิมาน
วันหนึ่ งไม่ท�ำอะไรนอกจากนั่งแท่นเหม่ อ
มองโลกแล้ วอิ่มทิ พย์ ข้าพเจ้ายังต้องกิน
ต้ องใช้ ข้าพเจ้าทราบดีว่ าอุดมการณ์
ความฝั นนั้นหอมหวาน แต่ข้ าพเจ้าชอบ
ทานข้าวมากกว่า จริงอยู ่ ข้ าพเจ้าเคยได้รับ
รางวั ลทางการเขียน มีผลงานรวมเรื่องสั้น
ของตนเองอยู ่ แต่ นั่นไม่ได้ หมายความ
ว่ าข้าพเจ้ าจะมีเงินเหลือกินเหลือใช้ ไป
ตลอดชาติ หากเมื่อไหร่รัฐบาลอนุ ญาต
ให้ ข้าพเจ้าเขี ยนเรื่องสั้นแทนค่าน�้ำค่าไฟ
ได้ค่อยว่ากัน
ขออภัยข้าพเจ้าชอบบ่นฟุ้งฝอยไปเรื่อย
กลับมาเข้ าประเด็ นเถิด ข้ าพเจ้าได้ รับ
ความไว้ วางใจจากน้องชายผู ้ น่ารักน่าชิงชัง
ให้ เขี ยนเรื่องสั้ นเกี่ ยวกั บโลกสมมติ
เรี ยนให้ทราบตามตรงว่ า ข้าพเจ้านึ ก
ไม่ ออกว่ ะ ไอ้โลกสมมติ มั นเป็นเช่ นไร
ใช่ งานเขียนที่ บรรดาพระเดชพระคุณ
ท่ านเรียกว่าแฟนตาซีหรือเปล่า หรืองาน
เขียนเชิ งเหนือจริงอย่างที่ข้าพเจ้าเคยเขียน
หรื อเป็ นงานเขียนเชิ งตั้งค� ำถาม ว่ าหาก
ท่ านเจอเหตุการณ์อย่างนั้ น หากท่านเจอ
เหตุการณ์อย่างนี้ ท่านจะจัดการอย่างไร
ข้ าพเจ้าไม่ รู ้ว่ ะ คนอยากเขี ยนหนังสื อ
ซึ่ งบังเอิญได้ รางวัลได้รับการตีพิมพ์อย่าง
ข้ าพเจ้าไม่มีความรู้เรื่องนี้ เลย แต่ถ้าเป็ น
อย่างนั้นข้าพเจ้าก็พอนึ กได้อยู่ ข้าพเจ้ า
ไม่ ทราบว่ ามันถือว่าเป็นวรรณกรรมโลก
สมมติ หรื อไม่ แต่ข้ าพเจ้าจะขอเขียน
ไปก่อน จากนั้ นพวกท่านจงตัดสินเองเถิด
ว่ าข้ อเขี ยนของข้ าพเจ้าตรงโจทย์ โลก
สมมติบ้างหรือไม่
ก่อนอื่นต้องเกริ่นกล่ าวเล่าย้ อนไป
สักหน่อยหวังว่าคงไม่ท�ำให้เบื่อกันข้าพเจ้า
เป็ นคนกรุงเทพฯ โดยก�ำเนิด ข้าพเจ้าเป็น
คนธรรมดา มี ชี วิ ตธรรมดา มี พ่ อแม่
มี บ้านอบอุ่น กินข้าวครบสามมื้อ มีสหาย
ดีมากมาย สอบเข้ ามหาวิทยาลัยสี หวาน
ใกล้ บ้านได้อย่างไม่อยากเย็นนัก ข้าพเจ้า
เรี ยนวิชาปรั ชญาของคณะอักษรศาสตร์
ด้วยเหตุผลว่าไม่ติดคณะซึ่งเลือกไว้อันดับ
หนึ่ ง ตรงนี้ เองเป็นจุดเปลี่ ยนชีวิ ตของ
ข้ าพเจ้า การศึกษาปรัชญาท�ำให้ข้าพเจ้า
เห็ นโลกในอี กหลายแง่มุ ม ข้าพเจ้ าเริ่ม
ตั้งค�ำถามต่อสิ่งรอบตัวตั้งแต่เรื่องเล็กน้ อย
อย่างการเลือกสิ่งของ ก่อนก้าวไปสู่ระดั บ
นามธรรมอย่าง ชี วิต สังคม การด�ำรงอยู่
นานเข้าข้าพเจ้ าจึงเริ่ มรู้ สึกไม่ชอบเมือง
ที่ข้าพเจ้าอยู่ เสียเลย ข้าพเจ้ ารู้ สึกไม่มี
คุณค่าต่ อเมืองนี้ และเมืองนี้ไม่ มีคุณค่า
ต่อข้าพเจ้า ข้าพเจ้าเสมือนหุ่นยนต์ที่เปิด
ระบบท�ำการในรุ่งเช้าท�ำตามค�ำสั่ งไปเรื่อย
และปิดระบบในตอนดึก ข้าพเจ้ ารู้ สึก
ตัวเช่ นนี้เมื่ อไปอ่ านงานแนวคิ ดของ
นักปรัชญานาม ราล์ฟ วอลโด เอเมอร์สัน
ในหนังสือเรี ยน ท่านผู้นั้นกล่าวว่ากิ จกรรม
ชีวิตเราจะด�ำเนินวนซ�้ำซากโดยเราไม่ รู้ตัว
เมื่อลองคิ ดและสังเกตจึงพบว่านั่ นเป็ น
สิ่งจริงแท้ ความประทั บใจนั้ นท�ำให้
ข้าพเจ้าเริ่มศึกษาค้ นคว้าเรื่องราวหลัก
ปรัชญาอย่างจริงจัง ไม่ ว่าปรัชญาตะวันตก
หรือปรั ชญาตะวั นออก รวมไปถึงงาน
วรรณกรรมสะท้อนสังคมนานา และนั่น
ยิ่งท�ำให้ข้ าพเจ้ารังเกียจเมื องศิวิไลซ์ นี้
อย่างที่สุด เมืองนี้มีความผิดปกติมากมาย
แต่ทุ กคนท�ำเหมื อนมันเป็ นเรื่ องปกติ
กระทั่งจะท�ำบุญก็ ต้องไปตามเวลาที่ทาง