นิตยสาร ลายสาระ - page 35

34 –– LIE Issue
เอาล ่ ะ ท่ านและข ้ าพเจ ้ าได้ ด� ำ
ก่อนจบข้อเขียนนี้ข้าพเจ้าใคร่อยากจะบอ
วัดก� ำหนด นอกเหนือจากนั้นมิได้เด็ดขาด
พุ ทธพาณิ ชย์ อันเกลื่ อนกลาดท� ำให้
ข้าพเจ้าไม่อาจศรัทธาต่อศาสนา เมืองซึ่ง
เจริญมากที่สุด ผู้คนใส่สูทเดินกันเพ่นพ่ าน
ยังมี ขอทานร้องขอเศษเงิ น เมืองนี้มีสิ่ง
ก่อสร้างหรูหราสูงเสี ยดฟ้า ทว่ายังมีคน
ไร้แหล่ งซุกหัวนอน เมืองนี้ มีผู้ น�ำแฟชั่ น
นุ่งน้อยห่มน้ อยแต่ยังมีอีกหลายคนไม่มี
เสื้อผ้าใส่ เมืองนี้เสมือนกรงปิดกั้นเสรีภาพ
ทางความคิดของข้ าพเจ้า เมืองนี้ปกคลุ ม
ด้วยเมฆหมอกท�ำให้ข้ าพเจ้ามองไม่เห็น
ค�ำตอบบางอย่ างที่ ข้าพเจ้ าต้ องการ
ข้าพเจ้ ารู้สึกถู กผูกติดกับอะไรบางอย่าง
ประหนึ่งสายโซ่ พันแข้งขาผูกล่ามบนขื่อคา
ความคิ ดเหล่ านั้ นทั บถมพอกพูนจน
ข้าพเจ้าไม่ อาจอดรนทนอาศั ยในเมือง
วิปริตนี้ได้ เมื่อผ่านการศึกษาชั้นปีสอง
ข้าพเจ้าตัดสินใจเดิ นทางออกจากเมือง
การเดินทางของข้าพเจ้าผ่ านความ
เห็นชอบจากบิดามารดาอย่างง่ ายดาย
เนื่องด้ วยพวกท่ านต่ างคิดว่ าข้ าพเจ้า
จะไปเที่ยวเล่ นต่างจังหวัดไม่ นานแล้ ว
กลับมา ซึ่ งข้าพเจ้าก็ คงกลับมาหากไป
ไม่รอด ข้าพเจ้ารู้ดีว่าข้าพเจ้าช่ างอ่อนแอ
ไม่มี น�้ำอดน�้ำทน เพราะการอาศัยในเมือง
ศิวิไลซ์ อะไรก็เร็วรี่ แต่ ข้าพเจ้ ามี ความ
ตั้งใจจริงว่าหากสถานที่ที่ข้าพเจ้ าไปนั้น
ถูกตาต้ องใจ ข้าพเจ้าจะท� ำงานอยู่อาศัย
ที่นั่ นไม่หวนกลั บมาเมื องหมอกควันนี้
อีกเลย การกระท�ำและความคิ ดของ
ข้าพเจ้าอาจดูเป็นเรื่ องเล็กไม่สลั กส�ำคัญ
ประการใด ก็แค่อารมณ์อยากรู้อยากลอง
ของเด็กคนหนึ่ ง แต่ นิ โคลา เทสลา
ได้กล่าวไว้ว่ า ‘เรื่องยิ่งใหญ่ มักเกิดจาก
สิ่งเล็กน้อยเสมอ’ โทมัส อัลวา เอดิสัน ก็ได้
สอนข้าพเจ้าว่า ‘ผลลั พธ์อันมีค่าย่อมแลก
มาด้วยความยากล�ำบาก’ ยูสเซฟ ซีดาน
นักเขียนชื่อก้ องเอ่ยสม�่ำเสมอว่ า ‘ชีวิตคือ
การเดินทางแสวงหาบางสิ่ง’ลูอิสแฮมิลตัน
ก็ได้กล่าว ‘โชคชะตาได้ มอบเส้นทางแก่เรา
ที่เหลื อขึ้นอยู ่ กับว่ าเราจะก้าวเดิ นไป
หรือไม่’ และข้ าพเจ้าได้เลือกเดินออกไป
ด้วยเหตุ นี้จึ งเกิดค�ำถามที่ ว่ า แล้ว
ข้าพเจ้าจะไปไหนดีเล่ า ทีแรกเลยข้าพเจ้า
อยากไปภาคเหนือ แต่ ไม่ว่าใครต่างก็ ไป
กัน ข้าพเจ้าจึ งเบนเข็มไปทางภาคอีสาน
แต่ภูมิภาคนั้นก็ไม่มีสิ่งดึงดูดใจให้ข้าพเจ้า
ไปเท่าใดนั ก เข็มเบนอีกครั้ งมายังภาค
ตะวันออก ข้ าพเจ้ าค้ นหาข้อมู ลจาก
อินเทอร์เน็ตและพบว่ ามีสถานที่ น่าสน
อยู่ ที่นั่ น อ�ำเภอสายชเล ต�ำบลท่ าน�้ ำดี
จั งหวั ดชลบุ รี เขาว่ าที่ นั่ นทะเลสวย
มีหมู่บ้านชาวประมง การไปออกเรือสู่ผืน
ทะเลกว้างกั บชาวประมงก็คงเป็นเรื่องดี
ไม่หยอก เหมือน เออร์เนสต์ เฮมิงเวย์
ผู้ ออกไปกับเรือหาปลาและกลับมาเขียน
ผลงานอันลื อลั่ นนาม เฒ่าผจญทะเล
แต่ข้าพเจ้าใคร่ ครวญดูแล้ว หากข้าพเจ้า
คิ ดจะ เ ดิ นทา งตามหานค ร แห ่ ง จิ ต
วิญญาณท�ำไมข้าพเจ้าไม่ไปให้ไกลกว่านี้
จุ ดหมายจึ งถู กเปลี่ยนไปให้ ไกลยิ่ งขึ้ น
จนเกื อบสุ ดสายปลายประเทศ นั่ นคือ
อ�ำเภอสิงหนคร ต� ำบลสทิงหม้อ จังหวัด
สงขลา เหตุ ที่ ข้าพเจ้ าเลือกจั งหวัดนี้
ก็เพราะเป็ นจังหวัดที่ มีประวัติ ยาวนาน
น่าสนใจ อย่ างชื่อเมืองสงขลานั้น มี ข้อ
สันนิษฐานว่าแต่ เดิมคือ สิ งหลา เพราะมี
เกาะสองเกาะรูปร่ างคล้ายสิ งห์สองตัว
ก�ำลังนอนหมอบเฝ้าปากทางเข้าสงขลา
เหล่าพ่ อค้าเปอร์ เซียอินเดียจึงเรี ยกว่ า
เมืองสิงหลา อีกทางหนึ่งก็ ว่าแต่ก่อนชื่อ
สิงขร เพราะเมื องสงขลามีภู เขาเป็ น
ปราการธรรมชาติจึ งถู กเรียกว่า สิ งขร
อันแปลว่ าภูเขา แต่ก็มีเรื่องเล่าพื้นบ้ านว่า
สุลต่ านผู ้ ครองนครขณะนั้ นชื่ นชอบ
ราชสีห์ มาก และเลี้ยงไว้หลายร้ อยตัว
จนถู กขนานนามเป็ นเมืองแห่ งสิ งห์
หรื อสิงหนคร ซึ่งชื่ อเรียกนานาเพี้ ยนไป
เพี้ยนมาจนกลายเป็นสงขลาในปัจจุบัน
ข้าพเจ้าเดิ นทางมายั งจั งหวัดนี้ กับ
เพื่อนหญิงคนหนึ่งชื่อ รุ สนี ข้าพเจ้ารบเร้า
ขอให้เธอมาด้ วยกัน เพราะเธอมี พื้ นเพ
เป็ นคนสงขลา ท่านจะว่ าข้ าปากเก่ง
แต่ไม่กล้าจริงก็ได้ เพราะตอนนั้นข้ารู้สึก