นิตยสาร ลายสาระ - page 31

30 –– LIE Issue
’รงค์: แล้ วการเป็นนั กเขียนของคุ ณ
ในประเทศอเมริกา เป็นยังไงบ้าง ? ตัวผม
เกิดหลังคุณหลายปี มันคนละยุ คกันแล้ว
คุณเล่าให้ผมฟั งทีสิ
เฮมิงเวย์ : การเป็นนั กเขียนในประเทศ
ไหนมันก็คงเริ่ มต้นคล้ายๆ กัน คุณก็ต้อง
เป็นคนรักในเรื่องเล่ า ชอบที่จะเล่าเรื่ อง
ก่อน ใช่ไหมล่ะ? หลังจากนั้ นมั นก็อยู่ ที่
คุณว่าจะชอบเล่าเรื่องจากประสบการณ์
เป็นส่ วนใหญ่หรือใช้จิ นตนาการล้ วนๆ
แต่ผมอาจจะโชคดี หน่อย ที่อยู่ ในประเทศ
ที่คนมั กจะแสวงหาข้อมู ลและความรู ้
ต่างๆ ด้ วยตั วเองจากการอ่านหนั งสื อ
สัดส่ วนของคนอ่านหนั งสือในอเมริ กา
กับในประเทศไทยมันก็ไม่เท่ากันตั้งแต่ต้น
แน่นอนว่าไม่ ว่ าที่ ไหน คนก็ ชอบอ่าน
บันเทิงคดีมากกว่ าอยู่แล้ว แต่ไอ้สัดส่วน
น้อยนิดที่เหลือที่เป็นผู้อ่านงานวรรณกรรม
แม้จะน้อยกว่างานบันเทิงอยู่ค่อนข้างมาก
แต่ก็นับว่าเยอะกว่าสัดส่วนของคนอ่ าน
ในประเทศไทย
ในยุคของผม งานเขียนก็ ไม่เจริ ญ
รุ่งเรืองมากเท่าที่ควร ยิ่งตอนอยู่ในภาวะ
สงครามไม่ต้ องพูดถึงเลย เพี ยงแต่งาน
ของผมมันแหวกขนบออกมาส่วนหนึ่ ง
คือการใช้ ภาษากระชับ ไม่บรรยายยืดยาว
อาจเปรียบเทียบกับงานของคุ ณที่ผมก็ได้
ข่ าวว่าแหวกขนบดั้ งเดิ มเหมือนกั น
ด้วยการใช้ภาษาแบบสวิงสวาย มั นจึงเป็น
ข้อได้เปรียบ ถึงขั้นฉวยโอกาส ท�ำให้ ผม
ได้รั บรางวัลพู ลิตเซอร์ ในปี พ.ศ. 2496
และรางวัลโนเบลในปี พ.ศ. 2497 จากเรื่อง
The Old Man and The Sea ที่ดูเหมือน
จะ เ ป ็ นร า ง วั ล เ กี ย รติ ยศสวยหรู นะ
แต่ ความจริ งแล้ วมันก็ ต้องแลกด้วย
บางส่วนของชีวิต เหมือนเวลาคุณไปเก็บ
ข้อมู ลตามที่ต่ างๆ เพื่อจะน�ำมาผ่านตา
คนอ่านในไม่กี่วินาที คนอย่ างผมก็ไม่ได้รับ
ข้อยกเว้นหรอก ผมพยายามเข้ าร่วมรบ
โดยสมัครเป็ นทหารในสงครามโลกครั้ง
ที่หนึ่ง แต่ด้วยปัญหาด้านสายตา ผมถูก
ย้ายไปประจ�ำการเป็นหน่วยปฐมพยาบาล
ประจ�ำรถพยาบาลทหาร แลกด้วยอาการ
บาดเจ็บจากกระสุนปืน กว่าจะได้มาซึ่ง
งานเรื่อง A Farewell to Arms กับเรื่อง
Death in the Afternoon ที่ ผมเขี ยน
เสร็จในปี ที่คุณลื มตาออกมาดู โลกพอดี
นอกจากนั้นผมยั งต้องไปเข้าร่วมกลุ่มของ
หนุ่มต่างด้าวที่ใช้ชีวิตผจญภัยในฝรั่งเศส
และสเปนกว่าจะได้ผลงานเรื่อง In Our
T i me ร วม เ รื่ อ ง สั้ นชุ ดแ ร กขอ ง ผม
กับ The Sun also Rises ซึ่งเป็นชิ้นที่
ท�ำให้ผมเป็นที่รู้ จักอย่างแพร่หลาย
’รงค์: แล้วจากที่เล่ามาทั้งหมดคุ ณคิดว่า
ประสบการณ์ส่วนไหนที่ กลั่นกรองออก
มาเป็นผลงานเรื่ อง The Old Man and
The Sea แล้ วท�ำให้คุณได้เป็นนั กเขียน
รางวัลโนเบล
เฮมิงเวย์: อ่อ ผมลื มพูดเกี่ยวกับเล่มนั้นไป
ส�ำหรับเรื่อง The Old Man and The
Sea ผมได้ รับแรงบันดาลใจโดยตรงจาก
ชาวประมงคิวบาชื่อ เกรกอริโอ ฟูเอนเตส
(Gregorio Fuentes) ที่ผมเคยจ้ างให้คอย
ดูแลเรื อตกปลาระหว่างพ�ำนักอยู่ในคิวบา
หลังจากสงครามโลกครั้งที่สอง น่าเสียดาย
ที่ฟูเอนเตสเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2545 โดยที่
ไม่เคยอ่าน The Old Man and The Sea
ผลงานซึ่ งผมคิ ดว่าเกิ ดจากเศษเสี้ ยว
ตัวตนของเขา
…การเป็นนักเขียนของเฮมิงเวย์ คงไม่ได้
หมายถึงคนที่ท� ำงานผ่านปลายปากกา
และเรื่องเล่า ในการรั บรู้เดิมของผมและ
จากที่ผมได้ฟั งการตอบค� ำถามเมื่อครู่
หากแต่เขาใช้ ทั้งชี วิ ตของเขาในฐานะ
นักเขียนที่ยิ่งใหญ่ ที่สุดคนหนึ่งที่โลกพึงมี
สิ่งที่ เขาพบพานผ่านพ้นไม่เคยตัดเขาออก
จากความต้องการรุดหน้าด้ านงานเขียน
เขาเป็นนักเขียนนายพราน นักเขียนเจ้าชู้
นั กเขียนในสงคราม หรื อแม้ กระทั่ง
นักเขียนผู้ เคยประจัญกับวัวกระทิง…
เฮมิงเวย์: คุณเคยสู้กับวัวกระทิงในสเปน
ไหม?
’รงค์: ไม่เคย
เฮมิงเวย์: ผมว่าเป็ นประสบการณ์ที่คุณ
ควรไปสัมผัส ในฐานะลูกผู้ ชายคนหนึ่ง
’รงค์ เอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ มวนใหม่ขึ้นสูบ
หลังจากขยี้เถ้าถ่ านที่เคยคุกรุ่นควันไฟลง
ในที่เขี่ยบุหรี่ด้านขวามือของเขา…
’รงค์: ผมคงไม่ต้ องไปก็ได้มั้ง (หัวเราะ)
ก็ในเมื่อคุณเป็นคนพู ดเองไม่ใช่ หรือว่า
“การโกหกที่ยิ่งใหญ่ น่าฟั งกว่าเรื่องจริ ง
หากผู้ เขียนนวนิยายไม่น� ำเรื่องจริ งมา
เขียน เขาจะเป็นนักโกหกที่ประสบความ
ส�ำเร็จเป็ นอย่างมาก”
เฮมิงเวย์: (หัวเราะ) คุณอาจยังพูดไม่จบ